In mijn schoolloopbaan ben ik een bonte stoet van bijzondere mensen tegengekomen. Ik kwam ze tegen in mijn rol van docent, van schoolleider, en in de afgelopen jaren van docent- en leerling coach. Ze waren jong, maar ook ouder. Luidruchtige mensen en hele stille, bange en overmoedige, brave en buitengewoon stoute, leiders en volgers, . . . er wordt wat afgeclassificeerd op scholen.
Het zit in mijn aard om deze indelingen altijd met flink wat korrels zout te nemen. Mensen zijn niet eenvormig. En uiterlijk waarneembaar gedrag is niet hetzelfde als de persoon die dat gedrag vertoont. Ik ben gaan ontdekken dat in het stuk dat buiten de classificatie valt de mooiste zaken zijn te ontdekken. Soms liggen daar de best bewaarde geheimen rustig te wachten tot iemand ze ziet. Een tikje verscholen.
Vanuit dit inzicht coach ik. En zo fotografeer ik trouwens ook. Het maakt namelijk uit waar je kijkt, en hoe. Hoe je het licht erop laat vallen, wat je standpunt is. Zoom, of juist groothoek. Kikker of vogel perspectief. Sometimes beauty is hiding in plain sight. Even beter kijken, en je ziet wat eerst verscholen was.
.
